Κατηγορία: Υπερπαραθυρεοειδισμός Συχνές ερωτήσεις

Ο όρος υπερπαραθυρεοειδισμός περιγράφει τη νόσο των παραθυρεοειδών αδένων (ενός ή περισσοτέρων) που προκαλείται από την αυξημένη λειτουργία τους (υπερέκκριση της παραθορμόνης) . Ο παθολογικός παραθυρεοειδικός ιστός σε αυτές τις καταστάσεις παράγει περισσότερη παραθορμόνη εξαιτίας παθολογίας του ίδιου του αδένα ή δευτεροπαθώς από παθολογικές καταστάσεις εκτός των αδένων. Βασιζόμενοι στην αιτιολογία του υπερπαραθυρεοειδισμού, κατατάσσουμε τη νόσο σε τρεις τύπους: Πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός. Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός είναι η κατάσταση αυτόνομης (χωρίς άλλη αιτία) υπέρμετρης παραγωγή παραθορμόνης, που προκαλείται από την υπερπλασία ή από αδένωμα ενός ή περισσοτέρων παραθυρεοειδών αδένων. Προκαλεί αυξημένα επίπεδα ασβεστίου και παραθορμόνης στον ορό του αίματος. Δευτεροπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός. Περιγράφει την υπερέκκριση παραθορμόνης ως απάντηση στα χαμηλά επίπεδα ασβεστίου στο… Διαβάστε περισσότερα

Συνέχεια ανάγνωσης

Οι επιδράσεις του αυξημένου ασβεστίου και παραθορμόνης παρατηρούνται σε διάφορα συστήματα του σώματος, όπως το σκελετικό, το γαστρεντερικό, το νεφρικό, το μυϊκό και το κεντρικό νευρικό σύστημα. Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός προκαλεί ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα ασβεστίου στο αίμα κυρίως “κλέβοντας” το ασβέστιο από τα οστά. Τα υψηλά επίπεδα ασβεστίου στο αίμα μπορούν να βλάψουν κάθε όργανο στο σώμα σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Παραδοσιακά, η νόσος εκδηλωνόταν με έντονα συμπτώματα, όπως νεφρολιθίαση, κολικούς των νεφρών, πόνους στο στομάχι, κατάγματα, έντονη μυϊκή αδυναμία κ.ά. Ωστόσο, σήμερα οι περισσότεροι ασθενείς είναι σχεδόν ασυμπτωματικοί ή έχουν πολύ ήπια και άτυπα συμπτώματα (κόπωσης, κατάθλιψης, άγχους, δυσκολίας συγκέντρωσης, αϋπνία, γενικευμένους μυϊκούς πόνους) και διαγιγνώσκονται μέσω… Διαβάστε περισσότερα

Συνέχεια ανάγνωσης

Εφόσον τεθεί η υποψία του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού, πρέπει να οργανωθεί το profil του ασθενούς και να συγκεντρωθούν πληροφορίες τόσο από τις αιματολογικές όσο και από τις απεικονιστικές εξετάσεις. Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός, αν αφεθεί χωρίς θεραπεία, μπορεί να προκαλέσει μακροπρόθεσμα προβλήματα υγείας, όπως η οστεοπόρωση, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε κατάγματα, πέτρες στα νεφρά, μειωμένη νεφρική λειτουργία, καρδιακές παθήσεις, παγκρεατίτιδα, σοβαρές νευροψυχικές διαταραχές κ.α. Αφού διαγνωστεί ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός, η απόφαση για θεραπεία θα πρέπει να ληφθεί μετά από προσεκτική εξέταση με τη συμβουλή του θεράποντος ιατρού σας, του ενδοκρινολόγου ή / και του χειρουργού ενδοκρινών αδένων.

Συνέχεια ανάγνωσης

Η διαγνωστική διαδικασία των παθήσεων των παραθυρεοειδών ξεκινάει με τη λήψη ιστορικού και την κλινική εξέταση. Η διάγνωση του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού τίθεται μέσω εξετάσεων αίματος. Η μέτρηση ασβεστίου και παραθορμόνης δεν αρκεί. Συμπληρωματικές εξετάσεις που μπορεί να βοηθήσουν στη διάγνωση περιλαμβάνουν το επίπεδο φωσφόρου στο αίμα, το επίπεδο βιταμίνης D, τα επίπεδα ασβεστίου στα ούρα (μια εξέταση ούρων 24ώρου για το ασβέστιο) και το επίπεδο κρεατινίνης). Το 24ωρο επίπεδο ασβεστίου ούρων θα βοηθήσει να προσδιοριστεί εάν το άτομο έχει οικογενή υποασβεστιουρική υπερασβεσταιμία (μια καλοήθης κατάσταση που δεν απαιτεί χειρουργική επέμβαση). Τα επίπεδα της βιταμίνης D πρέπει να ελέγχονται επειδή τα χαμηλά επίπεδα βιταμίνης D μπορεί να προκαλούν δευτεροπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό.

Συνέχεια ανάγνωσης

Για τον εντοπισμό των παθολογικών αδένων προεγχειρητικά προτείνεται η διενέργεια υπερηχογραφήματος τραχήλου και σπινθηρογραφήματος (sestamibi). H ευαισθησία των παραπάνω απεικονιστικών εξετάσεων είναι ανάλογη με την εμπειρία του χειριστή και του ακτινολογικού κέντρου που τις διενεργεί. Εάν οι παραπάνω εξετάσεις δεν καταφέρουν να εντοπίσουν τον παθολογικό αδένα, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την αξονική τομογραφία τεσσάρων διαστάσεων (4D–CT), η οποία παρουσιάζει μεγάλη ευαισθησία στον εντοπισμό πιθανής έκτοπης θέσης που μπορεί να παρουσιάζει κάποιος από τους παραθυρεοειδείς αδένες.

Συνέχεια ανάγνωσης

Συνήθως – η πλειοψηφία – των ασθενών παίρνουν εξιτήριο από το νοσοκομείο τη δεύτερη μετεγχειρητική ημέρα. Η διάρκεια νοσηλείας είναι εξαρτώμενη από την βαρύτητα της, αναμενόμενης μετεγχειρητικά, υποασβεστιαιμίας. Εφόσον ο/η ασθενής παραμένει ασυμπτωματικός/κή, με τιμές ασβεστίου ορού αίματος εντός φυσιολογικών ορίων (μετά από χορήγηση αγωγής υποκατάστασης), τότε θεωρείται ασφαλές να λάβει εξιτήριο. Εάν ο/η ασθενής εμφανίσει ήπια (αιμωδίες, μουδιάσματα) ή σοβαρότερα (τετανία) συμπτώματα υποασβεστιαιμίας, τα οποία απαιτούν την ενδοφλέβια χορήγηση αγωγής υποκατάστασης, τότε η νοσηλεία του/της παρατείνεται μέχρι την εξαφάνιση αυτών και την ασφαλή έξοδο του/της από το νοσοκομείο.

Συνέχεια ανάγνωσης

Όλοι οι ασθενείς χρήζουν και λαμβάνουν αγωγή υποκατάστασης ασβεστίου με ή χωρίς βιταμίνη D μετά την παραθυρεοειδεκτομή. Η δοσολογία και η διάρκεια της αγωγής υποκατάστασης εξαρτάται και εξατομικεύεται για κάθε ασθενή, ανάλογα και με βάση τα μετεγχειρητικά βιοχημικά του/της εργαστηριακά. Συχνά, νεαρότεροι ασθενείς τείνουν να εμφανίσουν αυτό που αποκαλείται “Hungry Bone Syndrome”, μια κατάσταση που επιβάλλει χορήγηση αυξημένης δοσολογίας ασβεστίου και βιταμίνης D, ως αγωγή υποκατάστασης, ή ακόμα και ενδοφλέβια χορήγηση ασβεστίου για μεγαλύτερο διάστημα. Η εμφάνιση και η βαρύτητα αυτής της κλινικής εικόνας είναι δείγμα της ανάγκης του σκελετού, των οστών του/της ασθενούς σε ασβέστιο, το οποίο χανόταν από τα οστά για όσο καιρό ο/η ασθενής έπασχε από τη… Διαβάστε περισσότερα

Συνέχεια ανάγνωσης